Herken je het wel eens dat je erg trots ben op iets wat je gedaan hebt, maar als je er achteraf het beeldmateriaal van terugziet kan je je enkel focussen op hoe je er uit zag. En vooral hoe dat niet is dat je wou dat je er uit zag?!
Hierdoor vervaagt je trotsheid naar een schaamte.
Ik maakte het dit weekend weer mee.
Het maatschappelijke ideaalbeeld
Ik kom regelmatig op TV. Ik ben steeds fier (en vooral ook dankbaar voor de kans) op mijn kleine verwezelijkingen.
Maar dan word zo iets uitgezonden en vind ik van mezelf dat ik er vreselijk uit zie. En dan komt meteen de schaamte, ohnee wat gaat iedereen denken die dit ziet?!
Mijn haar ligt niet goed. Ik ben te dik. Wat een dubbele kin. Mijn ogen zijn niet gelijk. Ik spreek niet mooi. En ga zo maar door.....
Alles wordt ineens herleid tot mijn uiterlijk. En hoe dat niet is zoals ik het wil, zoals de maatschappij dat wilt.
Ik weet dat ik fier moet zijn op mijn lichaam dat me net een kind schonk en dat ik van mezelf moet houden. En dat doe ik oprecht ook (in gedachten)!
Maar als ik dan beeldmateriaal van mezelf zie, dan gruwel ik! Dan zie ik niet mezelf.
Ik vraag me dus af of er mensen zijn die dit ook herkennen? Hoe ga jij hier mee om?
Groetjes
Sarah
Comentários