Eind vorig jaar namen we de beslissing om voor ons dochtertje van toen 15 maanden een broertje of zusje te proberen maken. Vol euforie zagen we ergens net voor Kerstmis 2 dikke vette lijnen op de zwangerschapstest.... YES, gelukt!
Nog groter was de euforie (en schok!) toen we begin januari tijdens de echo niet 1, maar 2 vruchtzakken zagen. Met 2 duidelijke vruchtjes, met elk een hartslag.
Wow, ik ben zwanger van een tweeling!
Onmiddelijk begin je te fantaseren over het leven met een tweeling. Hoe gaat het zijn? Gaan ze op elkaar lijken? Wat is hun geslacht? En gaan wij dit wel aankunnen? Zullen we deze buggy nemen? We kopen dit en dit!
Miljoenen vragen, gedachten, angsten... maar vooral ook veel emoties van opperste geluk! Het was namelijk al jaren mijn droom om ooit een tweeling te krijgen en nu kwam mijn droom uit.
Wisten wij veel dat de gynaecoloog amper 4 weken later ons zou vertellen dat Baby B geen hartslag meer had en dus was gestorven. Een 'Vanishing Twin' noemde de gynaecoloog het. Ze vertelde ons heel rustig dat de tweede baby zou 'geabsobeerd' worden door mijn lichaam en enkel in het begin nog zichtbaar zou blijven op echografiën. Bij de geboorte zal op de placenta enkel nog een klein litteken te zien zijn waar de 2de vruchtzak zich bevonden had.
Mijn wereld stond stil!
Ik was ontroostbaar en voelde mij verslagen, terwijl ik 'van geluk mocht spreken' dat Baby A het wél goed deed, want zelfs de gynaecoloog zei; "voor mijn eigen gezondheid was een 'gewone' zwangerschap ook veiliger."
De dagen/weken nadien voelde het alsof ik afscheid had moeten nemen van mijn eigen kind, nog voor ik het had mogen leren kennen. En dit terwijl veel mensen in de omgeving dingen zeiden zoals: "Ach, je hebt er nog eentje" , "Het is een teken dat het zo moest zijn" en "Er was dan wellicht toch iets mis met dat kindje".
Je weet dat ze deze woorden goed bedoelen en zeggen uit een soort ongemak, maar het voelde soms alsof mijn verdriet ongepast was. Alsof niemand begreep dat het voor mij écht voelde als een miskraam en ik dus geen recht had om te rouwen.
Zelfs nu, ruim 3 maanden later, huil ik nog vaak bij de gedachte of de confrontatie met beelden en woorden rondom me. Voor ons als koppel was het echt al een kindje...
Gelukkig kon en kan ik rekenen op alle liefde en steun van mijn partner en vrienden én het stampende wondertje in mijn buik. Die doet mij er steeds aan denken dat er wél nog iets moois aan het groeien is uit deze hele situatie.
Ergens in Augustus mogen we hopelijk dit nieuwe kindje in onze armen houden en zowel op het geboortekaartje, als in ons hart zal altijd een plaatsje zijn voor Baby B (die van ons trouwens ook een echte naam gekregen heeft).
<3
Waarom schrijf ik deze blog?
Een zwangerschapsverlies is voor iedereen anders en vaak wordt er te weinig over gesproken in de maatschappij. Het gebeurd héél vaak, op ieder moment in de zwangerschap en het heeft wellicht altijd een impact op het mentale (en fysieke) welzijn van de mama in kwestie. Het mag niet lijken als een teken van zwakheid of falen van het vrouwelijk lichaam. Wuif het dus niet zomaar weg als iemand zijn verhaal op tafel legt en heb a.u.b. respect voor eender op welke manier dat de betrokken personen met dit verlies wensen om te gaan. Er is geen 'juiste manier', er is enkel je eigen manier!
* Not all twins walk side by side, sometimes one has wings to fly *
Comments